اولویت ابعاد و معیارهای تأثیرگذار در ارتقای امنیت اجتماعی بافت‌های فرسوده شهری

زمینه و هدف: امروزه کاهش امنیت اجتماعی شهرها، از نتایج رشد بی­رویه­ی شهر و بی­هویت ماندن در آن است. رویکردهای جدید طراحی محیطی نیز بر این نکته تأکید دارند که با توجه به ساختار کالبدی فضاهای شهری و تدوین و اعمال ضوابط ویژه در آن‌ها، می­توان به میزان گسترده­ای از ارتکاب جرائم شهری جلوگیری کرد و «پیشگیری از جرم از طریق طراحی محیطی» را می‌توان برای کاهش یا جلوگیری از جرائم و بهسازی کیفیت زندگی دانست. روش‌شناسی: روش پژوهش حاضر، دارای رویکردی تحلیلی_توصیفی است. مبانی پژوهش به روش کتابخانه‌ای و مرور اسنادی تهیه شده است. نگارندگان در این پژوهش، پس از بیان مفاهیمی مرتبط با موضوع پژوهش و همچنین بیان ضرورت و اهمیت پرداختن به این موضوع، به بررسی پیشینه نظریه‌های طراحی کالبدی به منظور پیشگیری از جرائم محیطی پرداخته و پس از استخراج مؤلفه‌ها، ابعاد و شاخص‌های تأثیرگذار بر ارتقای امنیت اجتماعی برگرفته شده از نظرات اندیشمندان این حوزه، اقدام به تدوین الگوی تحلیلی مرتبط با موضوع پژوهش کرده‌اند و سپس پرسش‌نامه‌ای بر اساس شاخص‌های بیان شده در این الگوی تحلیلی تنظیم شده است. یافته‌ها: با استفاده از آزمون تی؛ تحلیل همبستگی، رگرسیون ساده و چند متغیره در نمونه موردی مدنظر مورد سنجش قرارگرفته که در نهایت، صحت و درستی الگوی مفهومی تبیین شده اثبات شد. نتیجه‌گیری: نتایج بررسی­های آماری نشان می­دهد که مؤلفه حس مالکیت (قلمروگرایی)، بیش‌ترین نقش را در ارتقای امنیت اجتماعی بافت‌های فرسوده شهری به نسبت مؤلفه‌های دیگر دارا است.